Waiting on the Frost – Gardening Jones

Για χρόνια νόμιζα ότι ήμουν μόνος. Καθώς το καλοκαίρι τελείωσε, βρέθηκα να περιμένω, σχεδόν ελπίζοντας, τον παγετό.

Η πρώτη και η τελευταία καταιγίδα είναι οι καλύτερες καταιγίδες.

Α, όχι για να γλυκάνουν τα καρότα και τα λαχανάκια Βρυξελλών, αλλά για έναν θανατηφόρο παγετό που θα έπαιρνε μαζί του μεγάλο μέρος του κήπου.

Είχα αρκετές ντομάτες και μάλλον πάρα πολλά κολοκυθάκια. Ήμουν κουρασμένος.

Κουρασμένος από το μάζεμα, κουρασμένος από τσιμπήματα κουνουπιών και άλλων ζωυφίων, κουρασμένος να θεραπεύει το ωίδιο και το μούχλα, κουρασμένος να περιμένει να κοκκινίσουν οι ντομάτες.

Κουρασμένος από το ζεμάτισμα, το πάγωμα και σίγουρα, κουρασμένος από την κονσερβοποίηση.

Και μετά εμφανίστηκαν τα social media. Άρχισα να βλέπω άλλους ανθρώπους να λένε βασικά το ίδιο πράγμα. Φτάνει πια ας έρθει ο χειμώνας!

Όχι άλλες ντομάτες, όχι άλλα πράσινα φασόλια, τα δάχτυλά μου πονάνε από το ξεφλούδισμα του αρακά, το καλαμπόκι μπορεί να μείνει στο στάχυ για ό,τι με νοιάζει. Δεν θέλω καν να κοιτάξω, πόσο μάλλον να φάω, τι μεγάλωσα.

Τυχαίνει να το αναφέρω στον εαυτό του τις προάλλες και είπε «Λοιπόν, βαρέθηκα να μαζεύω ντομάτες, αλλά δεν θέλω να σκοτωθούν ακόμα».

Και με έκανε να αναρωτιέμαι. Αυτή είναι μόνο η τρίτη σεζόν του και έχει αποσυρθεί. Ίσως όταν υπάρχει περισσότερος χρόνος για να κάνεις τα πάντα, λιγότερη πίεση να περάσεις όλο τον ελεύθερο χρόνο σου είτε στον κήπο είτε στην κουζίνα, ίσως τότε να μην νιώθω το ίδιο.

Θα σας ενημερώσω αυτή τη φορά του χρόνου. 😉

Εσυ ΠΩΣ ΕΙΣΑΙ? Εύχεστε να έρθει ο παγετός και να τα τελειώσει όλα;

(Επισκέφθηκε 55 φορές, 1 επισκέψεις σήμερα)